Ende: Një film i Michael J. Fox (tani në Apple TV+) është më i fundit në një trend në rritje të wow-I-s’mund të-besohet-na-le-na-shohin-ato dokumentarë biografikë të famshëm, dokumente që ndonjëherë ndjehen shumë si seanca terapie. Dhe këtu, ne mund të shikojmë seancat e terapisë aktuale të Fox-it, ato fizike, ato që e trajnojnë atë se si të ecë dhe të përdredhë bustin e tij dhe të kryejë aftësi të tjera motorike të penguara nga sëmundja e Parkinsonit. Regjisori Davis Guggenheim (An Convenient Truth, Waiting for Superman) profilizon yllin e filmit dhe televizionit në pension dhe mësojmë se ai kaloi vite duke fshehur sfidat e tij mjekësore. Por tani, Fox duket se po e kompenson këtë duke ndarë gjithçka rreth tyre dhe shumë gjëra të tjera për veten e tij.
Thelbi: Një rishfaqje e pazakontë: Fox ishte në Florida. 1990. Ai u zgjua i varur, gjë që me sa duket nuk ishte shumë e pazakontë për të për një kohë. Ai shikoi dorën e tij të majtë, dhe roza e tij po dridhej. Ai u përpoq të kujtonte natën e kaluar. A ishte kjo një tjetër nga”përleshjet legjendare të dehur”të tij me shokun e tij të alkoolit Woody Harrelson? Ne e dimë që nuk ishte, sigurisht. Ishte dita e parë e një jete që do të bëhej, sipas fjalëve të vetë Fox-it,”një banjë me acid frike dhe pasigurie profesionale”. Ai ishte një megastar i viteve 1980. Ai depërtoi me sitcom-in e famshëm televiziv Family Ties, ku ishte aq i mirë, aq qesharak, sa producentët e modifikuan serialin M.O. për ta bërë Alex P. Keaton-in e tij personazh qendror. Ai pushtoi ekranin e madh me Back to the Future, një hit kaq i madh, sa i bëri hitet e tjera të dukeshin të dobëta.
Pra, a do të jetë kjo historia e Fox-it duke marrë një sëmundje dhe ai rrëzohet nga një pikë shumë e lartë e favorshme?”Po,”thotë ai në një nga intervistat e shumta me adresë të drejtpërdrejtë për këtë doktor,”kjo është e mërzitshme.”Veçanërisht, ai është pothuajse i vetmi i intervistuar me kokë që flet këtu. Ne takojmë gruan e tij, Tracy Pollan, të dashurën në ekran të Alex P. Keaton e cila u bë partnerja jashtë ekranit e Michael J. Fox dhe katër fëmijët e tyre. Ne takojmë gjithashtu terapistin e tij fizik, të cilin e shohim duke stërvitur Fox, duke e mësuar atë të ngadalësojë dhe të jetë i qëllimshëm me lëvizjet e tij, në mënyrë që të mos humbasë kontrollin. Ka një mbresë nën syrin e tij nga momenti kur ai ra dhe goditi një pjesë të mobiljeve dhe iu desh të vendoseshin vida për të mbajtur fytyrën e tij të bashkuar; ka një fashë në dorën e tij nga momenti kur ai ra dhe theu kockat dhe iu desh të vendoseshin vida për ta mbajtur dorën së bashku dhe ajo u infektua dhe u fol për amputimin e një gishti. Si e përshkruan veten Fox? Si një “S.O.B. i ashpër”, thotë ai.
Si ndryshe e përshkruan ai veten? Shkurt: “Graviteti është i vërtetë, edhe kur bie nga lartësia ime”, plas ai. Ai ishte gjithmonë i vogël dhe i shpejtë, avantazhe që do t’i përdorte për t’u larguar nga dhunuesit kur ishte fëmijë në Edmonton. Ai ishte gjithmonë në telashe, merrte nota të këqija, përplaste makina, pinte, pinte duhan. Ai e gjeti veten në klubin e dramës, ku ishte mjaft i vogël dhe zëri i tij ishte mjaft i këputur për të luajtur personazhet shumë vite më të rinj të tij. Babai i tij i ashpër dhe pragmatik iu përgjigj ashpërsisë dhe pragmatizmit kur përdori kartën e tij të pagesës për të financuar qëndrimin e Fox-it në Los Anxhelos pasi ai e la shkollën. Ai jetonte në një apartament të ri dhe mori këtë pjesë dhe atë pjesë; shënoni pamjet e asaj reklame të vjetër të McDonald’s, dhe në fakt, shënoni pamjet e të gjitha llojeve të klipeve nga rolet televizive dhe filmike të Fox-it, sepse Guggenheim-it i pëlqen të presë skena prej tyre që pasqyrojnë çfarëdo pjese të jetës së Fox-it për të cilën ai na tregon.
Fox ishte në prag të heqjes dorë nga ëndrra e Hollivudit kur publikoi”P”në Alex P. Keaton dhe bëri të qeshura të mëdha. I madh. Ishte viti 1982. Një producent nuk donte ta merrte atë, sepse ai pohoi se Fox nuk do të përfundonte kurrë në një kuti dreke. Gjeje çfarë? Fox përfundoi në një kuti dreke. Disa prej jush pa dyshim e kishin një të tillë. Ka një sekuencë qesharake në të cilën Fox shpjegon se si ai punonte në Family Ties gjatë ditës dhe si shkoi në dhe nga xhirimet e natës në Back to the Future, dhe kjo zgjati për shumë javë pothuajse pa gjumë. Në vitin e ardhshëm, 1985, 30 për qind e familjeve amerikane e shikonin shfaqjen e tij çdo javë dhe ai ishte ylli i filmit me fitimet më të mëdha të vitit. “Isha më i madh se çamçakëzi”, thotë ai. Por diagnoza e tij eventuale e Parkinsonit ishte “çmimi kozmik që duhej të paguaja për të gjithë suksesin tim”, mendon ai. Ai e fshehu atë për një kohë të gjatë, duke i maskuar simptomat e tij me ilaçe me recetë, duke u mjekuar me alkool, duke e lënë mënjanë karrierën e tij filmike dhe duke iu përmbajtur televizorit, ku ai ankoroi Spin City për një kohë pa e ditur publiku për betejat e tij. Por ai duhej të dilte përfundimisht.
Cilat filma do t’ju kujtojë?: Keni nevojë për më shumë biodoks të famshëm? Vetëm në kujtimet e fundit: Robert Downey Jr. dhe babai i tij në Sr., Jonah Hill dhe psikoterapisti i tij në Stutz, Gainsbourgs in Jane nga Charlotte, Soleil Moon Frye në Kid 90, dashuria e përjetshme e David Arquette për mundjen profesionale në You Cannot Kill David Arquette, dhe dëshmoni një paralele të ngushtë me betejat mjekësore të Fox-it në Val, në lidhje me ngritjen e Val Kilmer-it pasi kanceri i fytit i shkatërroi zërin.
Performanca që ia vlen të shikohet: Nuk mund t’i hiqnim sytë tanë. Dhelpra në’85; ende nuk mundet.
Dialog i paharrueshëm: Fox është ende pa mundim qesharak. Unë e kam cituar atë disa herë tashmë. Ja një tjetër:”Nëse jam këtu pas 20 vjetësh, ose do të shërohem ose, ose, ose… një turshi.”
Seksi dhe lëkura: Asnjë..
Perceptimi ynë: Pak gjëra në jetë janë më të fuqishme se nostalgjia dhe pak gjëra nga vitet 1980 janë më nostalgjike sesa Kthimi në të Ardhmen. Por Fox-ai është më i madh se të dy. Kjo po thotë diçka. Ju pothuajse harroni se sa i kudondodhur ishte ai. Pothuajse. Dritat e ndritshme, Qyteti i Madh. Sekreti i suksesit tim. Ne shohim klipe nga ato këtu. Ata janë zgjedhur me kujdes: Ai gjithmonë duket se po vrapon nga një vend në tjetrin. Ai ishte një komedian fizik i nënvlerësuar, i nënvlerësuar, duke përdorur një lloj energjie nervore për të përmirësuar performancat-energji nervore që manifestohej si tik dhe dridhje që ai përdorte për të fshehur efektet e gjendjes së tij. Ai nuk ishte kurrë titulli i këtij dokumentari, dhe për shkak të natyrës së Parkinsonit, ai nuk do të jetë kurrë derisa… mirë, derisa të jetë një turshi.
Por le të mos mendojmë për këtë. Nuk duhet të jemi të sëmurë. Fox është këtu, pikërisht tani, në televizorët tanë, shpesh duke na parë drejtpërdrejt, duke qenë qesharake. Ai nuk duhet të përpiqet. Ai thjesht është. Ai është gjithashtu mjaft i sinqertë, vetë-përçmues, por asnjëherë i keqardhur për veten. Balancimi i karizmës së tij natyrore me cenueshmërinë me të cilën, siç eksploron filmi, atij iu deshën vite për t’u pajtuar. Tani, Guggenheim e pyet nëse ka dhimbje, dhe ai përgjigjet prerë, gjatë gjithë kohës. Populli empatik mes nesh mund të lexojë fjalinë e mëparshme dhe të ndjejë një lot, por në kontekstin e këtij dokumentari, ju nuk do ta bëni. Fox është shumë çështje fakti për dorën që i është dhënë. Gjithçka që ai mund të bëjë është ta luajë atë.
Unë kam luftuar nëse biodokët janë më të mirë me ose pa miratimin ose përfshirjen e subjekteve të tyre. Nëse nuk e bëjnë, ata duken të zhveshur nga personaliteti i subjektit. Nëse e bëjnë, ata priren drejt agjiografisë ose të jenë projekte të kota. Ende ndihet ndryshe, sepse Fox është njëjës. Ai është 1/1. Askush nuk është si ai-zëri i çuditshëm, koha komike e flluskës, sharmi i poshtër. Ata janë ende të llogaritur. Ka një aluzion tragjedie në nëntekst-a do të kishte fituar një Oscar apo do të drejtonte një projekt televiziv prestigjioz? A do të na bënte akoma të qeshnim, të mos kishte ndërhyrë fati mizor? Por Fox nuk duket të jetë i shqetësuar për çfarë-nëse. Jo, Still ka të bëjë me atë që është, dhe kjo është arsyeja pse është një portret i spikatur i guximit dhe frymëzimit, pavarësisht nëse ai dëshiron apo jo.
Thirrja jonë: Ende është më e mira e trendit të ri celeb-biodoc. Na jep disa nga ato që duam-nostalgji, një vështrim nga brenda në jetën e një personi të famshëm. Por na jep shumë nga ajo që na nevojitet – ndershmëria dhe e vërteta. TRANSREGOJENI.
John Serba është një shkrimtar dhe kritik filmi i pavarur me bazë në Grand Rapids, Michigan.
