Από τότε που έκανε το όνομά του στις μικτές κασέτες και στο διαδίκτυο, ο τραγουδιστής και συνθέτης The Weeknd έχει ανέβει στα ύψη του σταρ. Το ότι ο Αιθίοπας-Καναδός ερμηνευτής, γεννημένος Abel Makkonen Tesfaye, το έχει καταφέρει ξεπερνώντας συνεχώς τα όρια της μουσικής και της τέχνης του, μπερδεύοντας τις προσδοκίες και περιστασιακά εξοργίζοντας το κοινό, είναι καλό. Η νέα ταινία συναυλίας, The Weeknd: Live At Sofi Stadium, που κάνει πρεμιέρα το Σάββατο 25 Φεβρουαρίου στις 8 μ.μ., τον βρίσκει σχεδόν μόνος του να κρατά την προσοχή των θαυμαστών μιας αρένας που θα λατρεύουν για περισσότερο από μία ώρα, εδραιώνοντας την κατάστασή του ως νέος βασιλιάς της (post-hip hop retro-futurist neo-cold wave alternative R&B) ποπ.
Στο μουσικό ντοκιμαντέρ Dig!, μια παρέλαση κεφαλιών που μιλάνε περιγράφουν το μεταμοντέρνο ορχηστρικό γκαράζ ροκ του The Brian Jonestown Massacre σαν να είναι τυλιγμένο στις παγίδες του παρελθόντος αλλά να ακούγεται εντελώς νέο. Το ίδιο θα μπορούσε να ειπωθεί για το The Weeknd, του οποίου η μουσική αντλεί ολοένα και περισσότερο από τη δεκαετία του 1980 για έμπνευση, είτε πρόκειται για τα παλλόμενα synths των soundtrack ταινιών τρόμου του John Carpenter είτε για χτυπήματα ντραμς που ακούγονται σαν να έχουν τσιμπήσει από ένα βιντεοπαιχνίδι Atari. Ταυτόχρονα, το The Weeknd είναι χιπ χοπ και ενσαρκώνει το ήθος του ενός μικροφώνου. Πηγαίνοντας πέρα δώθε σε μια ράμπα απόδοσης μήκους γηπέδου, θυμίζει σε κάποιον έναν MC περισσότερο από έναν σύγχρονο ποπ σταρ, ανεξάρτητα από το πόσο ευαίσθητος κραυγάζει.
<]/p>
Το Live At Sofi Stadium γυρίστηκε στο τελευταίο σόου του πρώτου σκέλους του The Weeknd’s After Hours til Dawn Tour. Πριν από μόλις μήνες, στις 27 Νοεμβρίου 2022, στο Λος Άντζελες, η παράσταση είχε προγραμματιστεί εκ νέου από δύο μήνες πριν, όταν ο The Weeknd αποχώρησε απότομα από τη σκηνή στο μέσο του σκηνικού αφού έχασε τη φωνή του. Αν και τα σκοτεινά σκηνικά-που φαίνονται σαν μια συγχώνευση κάθε δυστοπικής οπτικής τροπολογίας-τα ηχητικά του ψυχρού κύματος και οι λυρικές εμμονές του στη χρήση ναρκωτικών και το βρώμικο σεξ μιλούν για τις σκοτεινές γωνιές της ψυχής, ο The Weeknd σίγουρα φαίνεται ότι έχει πολλά της διασκέδασης. Κάπου πίσω από τις προσόψεις από κόντρα πλακέ του μετα-αποκαλυπτικού Τορόντο, αφανείς μουσικοί στηρίγματα προσθέτουν γλειψίματα κιθάρας και πλήκτρα, ενώ μια χορωδία χορευτών με κόκκινες ρόμπες χτυπά αινιγματικά πόζες που έχουν περισσότερα κοινά με την performance art παρά με τη χορογραφία.
Ο The Weeknd δεν φοβήθηκε ποτέ να μπλέξει με την εικόνα και την εμφάνισή του, τα τελευταία χρόνια φορώντας προσθετικά προσώπου ή μακιγιάζ με ειδικά εφέ. Στα δύο πρώτα τραγούδια φοράει μια μάσκα που καλύπτει ολόκληρο το πρόσωπό του, ίσα μέρη BDSM και The Phantom of The Opera. Αργότερα το χαντακώνει, μαζί με τη μακριά καμπαρντίνα στην οποία εμφανίστηκε για πρώτη φορά, εκτελώντας το υπόλοιπο σετ με κάτι που μοιάζει με άνετο, χαλαρό εξοπλισμό μάχης. Ένα γιγάντιο φεγγάρι κρέμεται πάνω από τη μία πλευρά του γηπέδου, αλλάζει χρώματα από kinky κόκκινο σε λευκό κοκαΐνης σε μπλε της Αρκτικής, αλλά το σύνολο των σκηνών της συναυλίας είναι απογυμνωμένο. Το Weeknd κάνει κατά κάποιο τρόπο τον χώρο των 70.000 plus να αισθάνεται σαν υπόγειος χώρος παραστάσεων δίπλα στο τρένο J.
Κατά τη διάρκεια της μιάμιση ώρας παράστασης, ο The Weeknd διατρέχει κάθε επιτυχία στον κατάλογό του και μετά μερικές. Δεδομένου ότι το πρώτο του άλμπουμ κυκλοφόρησε το 2013, σίγουρα έχει πολλές επιτυχίες. Το τυπικό σετ της περιοδείας είχε σχεδόν 30 τραγούδια. Ορισμένα τραγούδια παρουσιάζονται σε περικομμένη μορφή ή βιαστικά, ιδιαίτερα τα πρώτα νούμερα, με αποτέλεσμα να φαίνεται ότι προτιμά το νεότερο υλικό του. Είναι κάτι που θα έβλεπες να κάνει ένα κλασικό ροκ συγκρότημα ή κάτι που θα έβλεπες σε μια παλιά σχολική επιθεώρηση R&B. Εάν η συναυλία διαρκέσει λίγο, το πλήθος τα καταφέρνει.
Μεταξύ των τραγουδιών, το The Weeknd δεν χάνει χρόνο με κουβέντες. Η σκηνική του κοροϊδία περιορίζεται σε κονσέρβες προκηρύξεις, όπως: «Σ’αγαπώ Λος Άντζελες. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ. Αυτή είναι η τελευταία παράσταση και νομίζω ότι είναι η καλύτερη γαμημένη παράσταση σε όλη την περιοδεία!» Ακούγεται σαν τον Τζέιμς Χέτφιλντ των Metallica. Οι μεγαλύτερες επιτυχίες του εμπνέουν τεράστια τραγούδια, με το πλήθος να κρατά τα κινητά του ψηλά σε ένδειξη έγκρισης. Το μπλε φως γεμίζει το γήπεδο και πάνω στις εξέδρες μοιάζουν με χαμένα ρομπότ που προσπαθούν να φτάσουν το avatar τους στη σκηνή.
Δεν είστε πρωτοσέλιδοι στο σόου του ημιχρόνου του Super Bowl, αν δεν είστε ήδη μεγάλο τυρί. Ωστόσο, το Live At Sofi Stadium μοιάζει με γύρο νίκης. Αν τα φωνητικά του The Weeknd είναι τόσο ζωντανά όσο φαίνονται, είναι επίσης μια εντυπωσιακή εμφάνιση των χαρισμάτων του ως τραγουδιστή. Ικανός να αλλάζει ταχύτητες από ένα τρεμάμενο φαλτσέτο σε υψηλές διόδους με ακρίβεια που μοιάζει με λέιζερ, μπορεί να θυμίζει σε κάποιον παλιούς δασκάλους, αλλά υπάρχει σε μια μοναδικότητα της δικής του εφεύρεσης. Το δεύτερο σκέλος της περιοδείας After Hours til Dawn ξεκινά αυτόν τον Ιούνιο με ραντεβού στην Ευρώπη όλο το καλοκαίρι και τον τελικό να ολοκληρώνεται στη Νότια Αμερική αυτό το φθινόπωρο.
Ο Benjamin H. Smith είναι συγγραφέας, παραγωγός και μουσικός με έδρα τη Νέα Υόρκη. Ακολουθήστε τον στο Twitter: @BHSmithNYC.
